Adwent to czas kontemplacji, odpoczynku, oczekiwania i nowej nadziei
Przeżywamy obecnie jeden z najpiękniejszych okresów w roku. A ponieważ wszystko jest ze wszystkim powiązane, przedstawiamy przynajmniej kilka ciekawych rzeczy dotyczących okresu adwentu.
Adwent to nie tylko miesiąc przed Bożym Narodzeniem. To także niesamowity i magiczny okres pełen tajemniczych stworzeń i ich świąt. To okres radości, kontemplacji i wspaniałych przygotowań świątecznych. Adwent obejmuje dekorowanie naszych mieszkań, domków, ogrodów i właściwie wszystkiego, co nas otacza. Pragniemy cieszyć się miłością, dobrym samopoczuciem i pięknem. Krótko mówiąc, Adwent to dla wielu z nas naprawdę najpiękniejsza pora roku.
Występuje zawsze regularnie, dokładnie na cztery tygodnie przed Bożym Narodzeniem i jest okresem kontemplacji i nowych nadziei. Historycznie rzecz biorąc, ludzkość czeka na narodziny małego Jezusa, a tym samym na przybycie swojego Zbawiciela. Dlatego okres ten nazywany jest również łacińskim słowem adventus - nadejściem lub czasem oczekiwania.
Tradycja wieńca adwentowego
Wraz z pojawieniem się chrześcijaństwa na naszym terytorium pojawiają się pierwsze wzmianki o znaczeniu ognia i płomienia świecy jako symbolu wiecznego światła, nadziei i miłości Boga. Wieści o Adwencie jako takim znajdują się już w V wieku, kiedy ludzie zaczęli zapalać świece, aby wnieść to Boże światło do swoich domów, gdzie miało ich chronić i przynosić świetlaną przyszłość i nadzieję. W tych starożytnych i nieco mrocznych czasach ten mały płomień miał głębokie znaczenie. Przyniósł nadzieję w środku zimy, która była długa, mroźna, często tajemnicza i pełna tajemniczych stworzeń. Okres ten niesie ze sobą wiele mniejszych świąt, które kojarzone są z imionami i ich nosicielami wśród postaci świętych.
Adwent w obecnej formie pojawia się historycznie dopiero w XI wieku. Wyznaczają go cztery niedziele Adwentu przed Bożym Narodzeniem, czyli żelazna, brązowa, srebrna i czwarta niedziela zwana złotą. Na takim wieńcu są zwykle cztery świece, które zapalają się stopniowo, jedna w każdą niedzielę. Symbolicznie odlicza się czas pozostały do Bożego Narodzenia.
Tradycja wieńca powstała w pierwszej połowie XIX wieku. Jego okrągły kształt ma oznaczać komunię, jedność, wspólnotę i życie wieczne Boga. Do tej pory wystarczyło, aby ludzie mieli w domu w tym czasie coś żywego, na przykład gałązki drzew owocowych. Pierwsze wieńce zaczęto robić z drewna i często były również rzeźbione. Później zaczęto robić wieńce ze słomy, która symbolizowała wieczność, wypędzała złe duchy, a swoim złotym kolorem przyniosła błogosławieństwo i dostatek do domu. Taka podstawa została pokryta świeżymi zielonymi gałązkami.
Tradycyjne kolory Adwentu to czerwony i zielony. Zieleń to świeżość, witalność i natura. Kolor czerwony ma znaczenie duchowe i symbolizuje krew Jezusa Chrystusa, który złożył za nas ofiarę. Nawet świece na wieńcu adwentowym nie są przypadkowe i mają głębsze znaczenie. Z liturgicznego punktu widzenia świece na wieńcu powinny być fioletowe, różowe lub czerwone. Fiolet to także kolor szaty kapłańskiej, którą duchowni noszą w trzecią niedzielę Adwentu. Świece na wieńcu zapalamy stopniowo, jedną w każdą niedzielę i każda z nich ma inne znaczenie symboliczne.
Znaczenie świec na wieńcu adwentowym
Rok liturgiczny rozpoczyna się zapaleniem pierwszej świecy adwentowej. Ta świeca nazywa się Nadzieja. Następnie świece zapalane są zgodnie z ruchem wskazówek zegara.
W drugą niedzielę Adwentu, którą nazywamy także brązową, zapalamy świecę w imieniu prostej, ale obejmującej wszystko nazwy Pokój.
Trzecia świeca adwentowa, zwana Przyjaźnią, jest zapalana w Srebrną Niedzielę, a jej płomień ma zapewnić nam wierne i mocne relacje przez cały nadchodzący rok.
Czwartą świecę zapala się tuż przed Bożym Narodzeniem, w złotą niedzielę. Podobnie jak jej trzej poprzednicy, ma ona swoje znaczenie. Nazywa się bowiem Miłością. Musi chronić naszą miłość, dbać o nią, ale też przynosić nową i wysyłać ją na cały świat, który dzięki niej stanie się lepszym.
Święta w okresie Adwentu
Św. Andrzeja przypada 29 listopada. W tym roku przypada również na datę pierwszej niedzieli Adwentu. Ten dzień jest uważany za magiczny i pomyślny dla wszystkich proroctw dotyczących miłości i problemów małżeńskich, pogody i zdrowia.
Św. Barbara obchodzi swoje święto 4 grudnia. Z ludowego punktu widzenia jest to pierwsze wielkie święto Adwentu. Kiedyś charakteryzowało się maskaradowymi procesjami. Na czeskiej wsi kobiety w bieli, zwane Barbórki, chodziły po domkach i dawały prezenty tym najmniejszym. Niezamężne dziewczyny ścinały tego dnia gałązki wiśni, aby przewidzieć, czy wyjdą za mąż w przyszłym roku. Jeśli gałązka zakwitnie najpóźniej w Boże Narodzenie, dziewczyna może się doczekać ślubu.
Św. Mikołaj obchodzi w Czechach święto zaraz po Barbórce - 6 grudnia. To chyba najpopularniejsze święto przed świętami Bożego Narodzenia. Szczególnie dla dzieci, które mogą liczyć na bogatą i wyjątkowo słodką niespodziankę. Jeśli dzieci są niegrzeczne, mogą znaleźć w pończochach kawałek węgla drzewnego lub skórki ziemniaka. Ale to z pewnością rzadko się zdarza. :-) W średniowieczu przez miasta i wsie przechodziły procesje św. Mikołaja. Te obecnie zastępuje postać Mikołaja, któremu towarzyszy anioł i diabeł.
Św. Łucja obchodzi święto 13 grudnia. W przeddzień tego święta spacerowała miastem postać odziana na biało z twarzą pokrytą mąką i spiczastą czapką, która zwracała uwagę dzieciom, by się nie objadały więcej, niż zdrowo. Dzieci, które ładnie się pomodliły, dostały prezenty, a niegrzeczne dzieci otrzymały wiklinową miotłę. Łucje sprawdziły również, czy w okresie adwentu ludzie utrzymywali w domach porządek. Dlatego wszystkie były ubrane na biało.
